ETXEBERRIA MURUA  familia

AIZKOLARIÑE Aiestaran Erreka auzoko etxea da gaur egun, baina baserria izandakoa. Eraiki zenean, nahiz eta Zubi-ondo izena jarri, bertakoak beti “aizkolariñekoak” izenez

Pasadizoak

ezagunak izan direnez herrian, etxea berritu zutenean, Aizkolariñe izena jartzea erabaki zuten.

Herrigunetik Arkakara doan bidearen ertzean dago eta bertatik bost minutura oinez. Etxeak inguruan terreno sail txiki bat du, baratze eta fruitu arbola batzuekin.

Joanixio Etxeberria Barandiaranek, “aizkolari” ezizenez ezagunak, 1950. urte inguruan eraiki zuen. Ataun San Martingo Larditxiki baserritik etorria zen Zaldibira, eta ordurako, Gorriñe baserriko Bixenta Murua Belokirekin ezkondua.

1943ko azaroaren 25ean ezkondu ziren Joanixio eta Bixenta, eta Gorriñe baserrian bizitzen jarri. Urte batzuk geroago Goiko-etxe etxean maizter ziren eta, aurrerago, Aizkolariñe etxearen jabe.

Zortzi seme-alaba izan zituzten: Arantxa, Joxe Mari, Maria Pilar, Antonio, Maria Jexux (1973an istripuz hila, 19 urterekin), Jon, Xabier eta Joseba. Azken biak izan ezik, etxean jaioak.

Ez zuten bizimodu erraza izan. Aita Joanixio, aizkolaria izandakoa gaztetan (Aralarren Goardatxe inguruetan txondorra egiten zen garaian basoetan lanean aritua), esku langintzan gogor ikasitakoa izaki, ezkondutakoan, Teruelgo Aliaga herrian presaren bat eraikitzeko lanetan aritu omen zen, beste zaldibitarren batzuekin batera, eta hangoa bukatutakoan, CAFeko tornu lana baserriko lanarekin uztartu zuen, tarteka, zerrak zorrozten ere aritzen zelarik. Beasaina bizikletaz joaten omen zen baina gerora, motobizikletaz. Afiziorik handiena mendira joatea omen zuen, bere behorrak ikustera. Egun pasa horrek gorputza askatzen ziola esaten omen zuen. Ziza biltzailea eta ehiztaria ere ba omen zen. Ehizean Teruelen egon zenean zaletu omen zen, batik bat.

Baserrian bizpahiru behi, txekorrak, astoa, txerria, koneju eta oiloak hazten zituzten eta, etxean belardi nahikorik ez zutenez, inguruko baserritarrei belarra ebakitzen lagunduz lortzen zituen ganadu jatenak. Behiekin sariak irabazitakoak omen ziren Aizkolariñekoak, egoki eta mimoz hazten zituztelako, baita dotore aurkeztu ere.

Ama etxeko lanez arduratzeaz gain, baserriko lanetan ere aritzen zen, behiak jezten, esnea marmittetan esnezaleari ateratzen; asteazkenetan, Ordiziako ferian arrautzak saltzen… soldatarik gabeko hamaika lanetan. Etxerako behar zutena Dendaberrin, herriko dendan, erosten zuten eta hilaren bukaeran ordaindu. Alaba zaharrenak, Arantxak, asko lagundu zuen etxean, jostun lanak ere egiten zituelako Ordiziako arropa denda famatu batentzat.

Aita-amak eskolara gutxitan joandakoak izango zirela kontatzen du semeak, baina moldatzen zirela buruz kontuak egiteko, idatzi, irakurri eta gaztelaniaz hitz egiteko. Mezetara igandero joaten ziren meza latinez entzutera, baina etxean euskaraz errezatzen zuten aitagurea eta errosarioa. Ama oso elizkoia omen zen. Elizara joateko oinetakoak Goiko- etxen aldatzen omen zituzten, etxetik zekarzkien “zatak” erantziz oinetako dotoregoak jazteko.

Gaur egun, eta etxean berritze lan handiak egin ondoren, bi etxebizitza dauzkate. Batean Jon semea bizi da eta bestean Jonen semeetako bat, Aratz, bere familiarekin.

AIZKOLARIENEA

Informazio berria bidali nahi badiguzu, jar zaitez gurekin harremanetan Helbide elektroniko hau spambot-etatik babestuta dago. JavaScript gaituta izan behar duzu ikusi ahal izateko.